Onze moeder nam ons altijd overal mee naar toe en gaf ons veel vrijheid. Er waren natuurlijk wel grenzen maar we mochten best veel. Als klein jongetje mocht ik al tot laat opblijven met carnaval en dat was altijd een avontuur. Terwijl al mijn leeftijdgenootjes in bed lagen zat ik nog bij mijn ooms op hun nek door de jeugdhoeve te hossen; echt geweldig.

 

Al op zeer jonge leeftijd mochten we onze eerste thriller/horror kijken: The house of wax. Damn, wat vonden we dat eng maar toch stiekem van achter de rug van mijn moeder op de bank blijven kijken. En wat was ik trots dat ik het had volgehouden.

 

Natuurlijk was ook ik niet altijd de braafste en als ik een grens had overschreden dat moest ik echt oppassen hoor. In die tijd bestond er nog gewoon de corrigerende tik en dat betekende bij mijn moeder "de pantoffel". En ik zweer je, dat waren echt blauwe plekken op mijn kont en dan haalde je het wel uit je hoofd om die streek een 2de keer uit te halen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn moeder had mij ook geleerd dat wie niet sterk is moet slim zijn. Dus ik had het briljante idee dat als ze de volgende keer achter mij aankwam met haar pantoffel in haar hand, ik supersnel naar de eettafel liep en daar rondjes omheen ging lopen zodat ze mij niet kon pakken. En ik probeerde dan zoveel mogelijk te lachen zodat mijn moeder ook in de lach moest schieten, omdat het hele tafereel om die tafel heen lopen er zo grappig uit zag.

En tja, dan viel mijn straf natuurlijk veel milder uit want mijn moeder bleef nooit lang boos op mij. Dat lukte dan zo'n 3 keer tot mijn moeder erachter kwam dat je dus ook gewoon heel hard met die pantoffel kon gooien. Natuurlijk gooide ze wel eens mis en dan riep ze heel boos dat ik haar pantoffel terug moest geven. For real? Ik moet er nu gewoon weer om lachen :)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ze heeft mij ook altijd veel geholpen met mijn huiswerk op de lagere school en dan ging ze mij altijd overhoren in bed. Ze was hierin nooit streng en ik werd op een positieve manier gemotiveerd. Stiekem vond ze het zelf ook leuk om te doen, want zo hield ze haar eigen kennis op niveau.

Leren met mijn moeder was gewoon leuk en daarom kon ik denk ik ook zo goed leren later, omdat ik er nooit een hekel aan heb gekregen.

Biologie en wiskunde waren haar favorieten. En als we dan weer eens gingen kamperen in Frankrijk dan deden we lange wandeltochten op zoek naar allemaal insecten en vlinders. Die gingen we dan vangen en met een pinnetje erdoorheen verzamelde we die in kleine piepschuimen bakjes (mijn moeder liep dus echt al jaren vooruit op de hype van tegenwoordig). Ik vond dat als klein kind echt super en heb nog steeds een grote voorkeur om dieren te spotten tijdens mijn eigen vakanties.

 

Ook bij mijn vrienden was mijn moeder erg geliefd. In die tijd deed ik nog heel veel kaarten en vooral het Zeeuwse kaartspel bieden. En het spelletjes van seinen en veel praten had ze natuurlijk snel door met al haar ervaring. "Slim spelen" noemden wij dat altijd. Wat hebben we veel gelachen. Ze vertelde dat zij vroeger ook altijd veel gingen kaarten met de familie en vrienden en vaak van zaterdag tot zondagochtend en daarna dan rechtstreeks naar de kerk met zijn allen. Ja, ja, om vervolgens te slapen op de achterste houten banken.

 

Op verjaardagen thuis gingen mijn zus en ik vaak de fotoboeken erbij halen. Dat was onze manier om allemaal verhalen van vroeger te horen van alle ooms en tantes. En de streken die ze vroeger uithaalden vond ik geweldig. Maar vooral de gezelligheid uit die oude tijd waar ze het over hadden vond ik leuk. Ze sliepen al met 14 kids in een niet al te grote 1 gezinswoning met allemaal stapelbedden, maar er waren altijd nog wat extra logees omdat het altijd zo gezellig was in huize Scholten.

 

En als je als gast er nog rond etenstijd was moest je sowieso mee-eten natuurlijk. Dat op het einde van die verjaardagen enkele foto's vermist waren, omdat haar broers en zussen die stiekem ingepikt hadden, vond mijn moeder altijd minder. Maar het verhinderde mijn zus en ik niet om het jaar erop de fotoalbums weer te delen.

 

Dat mijn moeder destijds voor haar kleine broers en zussen ging zorgen, vanwege het overlijden van haar eigen moeder, heb ik zelf niet meegemaakt natuurlijk en ken ik alleen van verhalen. Maar wat ik wel meekreeg was dat mijn moeder altijd voor iedereen klaar stond. Tevens had ze de gave om andere mensen te laten lachen en nieuwe mensen voelden zich snel bij haar op hun gemak. Ouderen hielp ze altijd. Degene die het wat minder hadden of even iets extra nodig hadden werden snel wat geld toegestopt. Zulke dingen waren voor haar gewoon zo vanzelfsprekend. En ze hoefde er ook nooit iets voor terug te hebben. Ze zei altijd "verwacht nooit iets van iemand dan zal het altijd meevallen".

 

En hoe mijn moeder vroeger al omging met vluchtelingen die in het dorp opgenomen werden daar kunnen ze tegenwoordig nog heel veel van leren. Als iedereen wat meer zou delen dan zou de wereld er veel mooier uitzien is zeker ook op mijn moeder van toepassing.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mams, wat heb ik veel van je geleerd. Die verplichte en voor mij saaie kerkdiensten had ik toch helemaal niet nodig om te weten wat goed en kwaad was; ik hoefde alleen maar naar jou te kijken. Ik ben heel erg blij met onze band die we hebben. Meestal hoeven we alleen maar even te kijken en met weinig woorden begrijpen we elkaar al snel. Jij was altijd al gelukkig als je kinderen gelukkig waren. Je hebt de gave dat je blij wordt van anderen als die het goed hebben. Dat maakt jou namelijk echt gelukkig en niet wat je bezat of bereikt had of iets dergelijks.Ik ben echt supertrots dat je mijn moeder bent en al weet ik dat ik je soms eigenlijk te weinig zie.

 

Maar weet ook dat ik, elke keer dat ik je weer zie, ik nog steeds die liefdevolle warme goede moeder zie waar ik zo veel aan te danken heb en die mij gevormd heeft tot wie ik ben en ik daardoor erg gelukkig ben met mijn leven.

 

Mams, ik hou zielsveel van je!

 

Liefs, je zoon